Copyright © Greg Allikas. Zdjęcie opublikowano za pozwoleniem The Orchid Photo Page

Pochodzenie/Naturalne siedlisko:

Brazylia. Naturalne siedlisko to zasadniczo obszar od Bahia na południu, po Espírito Santo na północy. Według Mirandy (1990), siedlisko to jest ograniczone do bardzo małego obszaru południowego Espírito Santo, gdzie rośliny te rosną na dużych drzewach w gęstym lesie. Podaje on także, że to ograniczone siedlisko naturalne zostało kompletnie zniszczone i że roślina ta, zawsze raczej rzadko występująca, jest obecnie praktycznie nie do znalezienia w naturze. Mimo tego wszystkiego co napisano o tej dużej i efektownej roślinie, dostępnych jest bardzo niewiele informacji o lokalizacji i wysokości nad poziomem morza jej naturalnego siedliska. Dane te zostały oszacowane na podstawie siedlisk innych gatunków, rosnących w takich samych siedliskach, i o których wiadomo, że tworzą naturalne mieszańce z Laelia tenebrosa. Należy jednak ostrożnie stosować podawane zalecenia dotyczące uprawy.

KLIMAT:

Zanotowane skrajne temperatury to 36°C i 3°C.
Średnia wilgotność 80% przez cały rok.
Opady od 56 mm w styczniu do 160 mm w czerwcu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 22,2/15,6 w styczniu do 27,8/20,1 w maju.
Okres kwitnienia: od maja do lipca, ale może kwitnąć przez cały rok.

Zalecenia dotyczące uprawy:

ŚWIATŁO:

35000-40000 luksów. Niektórzy hodowcy uważają, że duża ilość światła jest czynnikiem zasadniczym dla zainicjowania kwitnienia, ale należy unikać pełnego słońca. Inni natomiast donoszą o kwitnieniu przy świetle ok. 25000 luksów. Jeśli rośliny nie zakwitają z powodu braku wystarczającej ilości światła, jego dawka powinna być zwiększana stopniowo, aby dać roślinie czas na adaptację. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.

TEMPERATURA:

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 26-28°C, nocą 20°C, co daje różnicę dobową 7-8°C. Hodowcy podają, że rośliny rosną zdrowo, gdy na krótkie okresy czasu temperatura spada do 16°C lub wzrasta do 38°C. Należy jednak zauważyć, że te temperatury wykraczają poza normalne wahania temperatury naturalnego siedliska. w przypadku niskich temperatur należy zmniejszyć ilość dostarczanej wody, a zwiększyć gdy temperatura wzrasta.

WILGOTNOŚĆ POWIETRZA:

Około 85% przez cały rok.

PODLEWANIE:

Przez większość roku opady deszczu są umiarkowane, a nawet duże, z około 3-miesięcznym raczej suchym okresem, ale średni opad może być nieco większy jeśli siedlisko położone jest na większej wysokości. Uprawiane rośliny powinny być mocno podlewane w okresie pełnego wzrostu, ale korzenie muszą zawsze szybko wysychać po podlaniu. Ilość wody należy nieco zmniejszyć, gdy na jesieni nowe przyrosty osiągną dojrzałość.

NAWOŻENIE:

W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla roślin zielnych lub zwykłą dawką nawozu dla storczyków. Nawóz o dużej zawartości azotu jest korzystny w okresie od wiosny do połowy lata, a nawóz bogatszy w fosfor może być stosowany późnym latem i jesienią.

OKRES SPOCZYNKU:

średnia temperatura zimą wynosi w dzień 22-23°C, a nocy 16°C, dając dobową różnicę rzędu 7°C. Opady deszczu w naturalnym siedlisku są nieco niższe w zimie, ale wysoka wilgotność wskazuje na dodatkowe jej źródła w postaci mgły i rosy. Uprawiane rośliny potrzebują mniej wody zimą, zwłaszcza jeśli rosną w warunkach ciemnego, krótkiego dnia, który występuje w umiarkowanych szerokościach geograficznych. Rośliny te nie powinny jednak nigdy być zasuszane. Nawożenie należy zredukować lub całkowicie wyeliminować aż do momentu, gdy wiosną rozpocznie się intensywniejsze podlewanie.

PODŁOŻE:

Małe doniczki lub koszyczki mogą być wypełnione bardzo grubym, luźnym, szybko wysychającym podłożem, umożliwiającym korzeniom szybkie wyschnięcie po podlaniu. Zaleca się raczej mniejsze doniczki wystarczające na 1-2 letnie przyrosty, bo podłoże w większych doniczkach zbyt długo pozostaje mokre po podlaniu. Jeśli korzenie nie wysychają szybko po podlaniu, grozi to wystąpieniem zgnilizny. Większość hodowców poleca stosowanie kory sosnowej o dużej gradacji w plastikowych lub ceramicznych doniczkach, podczas gdy inni preferują doniczki ceramiczne i kulki gliniane, np. keramzyt. Rośliny dobrze rosną także zamocowane na kawałkach paproci drzewiastej lub korka, ale w okresie lata wymaga to zapewnienia wysokiej wilgotności i codziennego podlewania. w okresie wyjątkowo gorącej i suchej pogody zamocowane rośliny mogą wymagać nawet kilkakrotnego podlewania w ciągu dnia. Przesadzanie lub podział rośliny powinny być wykonywane, gdy rozpocznie się wzrost nowych korzeni.

UWAGI RÓŻNE:

Okres kwitnienia podawany przez hodowców to lato, ale kwitnienie zdarza się przez cały rok. w naturze rośliny te kwitną wczesnym latem. Choć gatunek ten jest rzadki, jeśli nawet nie wymarły w naturze, rośliny te są dostępne do uprawy, ponieważ obecnie hoduje się z nasion odporniejsze odmiany. Hodowcy uważają tę roślinę za trudną do hodowli, dlatego należy zwracać uwagę na jej wymagania.

Informacje o roślinie i kwiatach:

WIELKOŚĆ I TYP ROŚLINY:

Epifit o wzroście sympodialnym i wysokości 46 cm.

PSEUDOBULWY:

Pseudobulwy o długości do 18 cm i szerokości do 3 cm. Maczugowate pseudobulwy pokryte są osłonką, która z wiekiem staje się sucha i papierowa. Silne rośliny mają czasem purpurowo-brązowy odcień pseudobulw i liści. Niektórzy hodowcy podają, że rośliny te rzadko osiągają znaczną wielkość ponieważ stare pędy mają tendencję do zamierania, gdy nowy pęd zaczyna wzrost, a rośliny prawie nigdy nie wytwarzają kilku pędów jednocześnie.

LIŚCIE:

Wielkość liścia to około 28 cm długości i 6 cm szerokości. Liście uprawianych roślin mogą osiągać długość 38 cm. Pojedynczy, wyprostowany, skórzasty liść wyrasta z wierzchołka każdej pseudobulwy. Liście mają kształty od eliptycznych poprzez jajowate do języczkowatych i mają zaokrąglone końce.

KWIATOSTAN:

Długość kwiatostanu: 30 cm. Wyprostowany pęd kwiatowy przebija się przez szeroką płaską osłonkę na szczycie najnowszej pseudobulwy.

KWIATY:

2-3. Duże, okazałe i pachnące kwiaty mają często nawet 18 cm szerokości. Kwitną przez około 2 tygodnie. Wąskie, brązowe lub koloru miedzianego płatki zewnętrznego i wewnętrznego okółka kwiatowego, czasem lekko skręcone, są prawie płaskie z lekko pofalowanymi brzegami, zwłaszcza w okółku wewnętrznym. Trójdzielna warżka ma duże boczne działki, które zawijając się do góry tworzą rurkę wokół prętosłupa. Powstająca duża, o kształcie trąbki, warżka ma ciemnopurpurowy pierścień u podstawy jaskrawej środkowej działki, z brzegiem zabarwionym jaśniej w kierunku pofalowanego, zawiniętego wierzchołka. Gardziel jest żółta, ze znacznymi żyłkami, które rozciągają się poprzez powierzchnię do brzegów warżki. w uprawie spotyka się kilka odmian kolorystycznych, łącznie z formą alba o zielonych płatkach okółków kwiatowych i białą warżką. Bardzo stara odmiana 'Walton Grange' ma płatki kwiatowe w kolorze intensywnej żółci i białą warżkę z purpurowymi plamkami.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska

Początek strony