 |
        
|
|||||
 |
||||||
|
Dendrobium loddigesii Gatunki rodzaju Dendrobium należą do najliczniejszych w rodzinie storczykowatych. Szczególne uznanie zdobył Dendrobium phalaenopsis, dzięki niewielkim wymaganiom i regularnemu, obfitemu kwitnieniu. Jest to jednak roślina sporych rozmiarów, co w warunkach mieszkaniowych stanowi poważną przeszkodę, jeśli uprawia się kilka egzemplarzy, np. o różnej barwie kwiatów. Na szczęście w rodzaju Dendrobium są też gatunki tolerujące mankamenty domowej uprawy. Do takich "skrzatów" należy pochodzący z południowych Chin Dendrobium loddigesii. Mam go już kilka lat - swym "poprawnym zachowaniem" zasłużył na rekomendację każdemu hobbiście. Można go uprawiać w niewielkiej doniczce (takiej, która służy do ochrony cebul przed gryzoniami), a nawet na kawałku kory. Tam czuje się znakomicie, co staje się oczywiste, gdy rozszyfrujemy nazwę: dendrobium znaczy "mieszkający na drzewie". Podłoże, w którym żyje mój malec, jest typowe dla epifitów, wzbogacone korzeniami paproci dla zapewnienia lepszej przewiewności i przepuszczalności wody. Doniczkę można postawić na drugiej - większej, z inną rośliną - lub zawiesić pod sufitem. Zawieszanie jest bardzo korzystne, gdyż członowate bulwy D. loddigesii o grubości łodyżki mają naturalną tendencję do płożenia się i zwieszania (jak u trzykrotki). Długość pseudobulw dochodzi do 15 cm. Wyrastają z nich wąskie listki o długości około 3 cm (literatura podaje dwukrotnie większe). Najlepiej znaleźć dla rośliny miejsce jasne, nienarażone na bezpośrednie operowanie promieni słonecznych. Ja umieściłam swoje D. loddigesii na oknie o wystawie północno-wschodniej. Podlewanie i zasilanie - podobne jak u innych storczyków - wielokrotnie było opisywane na tamach KWIATÓW. Spełnienie wymagań temperaturowych nie nastręcza większych problemów. Warto tylko wiedzieć, że zbyt wysoka temperatura w okresie spoczynku sprzyja wyrastaniu "dzieci" z pąków śpiących na pseudobulwach. Takie małe sadzonki z wykształconymi już korzeniami można oderwać od macierzystej rośliny i posadzić do nowej doniczki. Jednak im więcej takich roślinek wyrośnie na bulwach, tym gorzej z kwitnieniem. Aby proces kwitnienia ułatwić, należy zadbać, by okres spoczynku przebiegał w miarę prawidłowo, w miesiącach jesiennych. Wymuszamy go niższą temperaturą połączoną z ograniczonym podlewaniem. Warto zapewnić roślinom takie warunki, bo kwiaty D. loddigesii, choć niezbyt duże (4 do 5 cm), są przedniej urody. Wyrastają z kącików liści na pseudobulwach. Duża i piękna warżka, w środku żółtopomarańczowa, otoczona białą aureolką przechodzącą na skraju w jasnoróżowe frędzelki, mieni się na tle różowych działek okwiatu.
Kwiaty są pojedyncze, pachnące, na roślinie utrzymują się około trzech tygodni. W czasie kilku lat uprawy nie stwierdziłam, aby roślina została zaatakowana przez jakieś szkodniki lub choroby grzybowe. Anna Płaszyńska-Jaćkiewicz, Kraków Tekst pochodzi z kwartalnika Kwiaty 4/2000 str. 6 i został opublikowany za zgodą Redakcji. |
|
||||
 |
||||||
